Crisis

Als je maar blijft zeggen dat alles zo goed gaat, dat je zo "tevreden" bent. Als je blijft beredeneren dat het allemaal heus zo erg niet is, terwijl je diep van binnen voelt dat er iets "anders" aan de hand is, dan is het net alsof je een enorme strandbal onder water blijft duwen. "What you resist, persists!" Verdriet, boosheid, het blijft zitten, trekt leeg, maakt moe, verstart, verkrampt... Einstein wist het al: Alles is energie. Materie is gestolde energie. Apathie dus...

Wat een energie kost het, dit ontkennen! Het weglopen van je eigen leegheid, je verstoppen onder ladingen werk, zorg, je verliezen in anderen. Of juist het verdoven van dit lege, nare voelen; vraatzucht, koopzucht, pillen, sex, verzin het zelf maar... Jezelf, je leven als "niet-kloppend" ervaren, "something's off"... Dit te voelen is zo enorm buiten je comfort zone. Wie wil dat nou?! Natuurlijk neigen wij ernaar daarbinnen te willen blijven. Wat we kennen is veilig... Heel logisch eigenlijk... Maar niet eerlijk. Niet naar je omgeving, jezelf, naar je ziel... die klopt namelijk aan hier. De realiteit of waarheid onder ogen zien vereist moed, en eigenlijk ook een soort van overgave. Je geeft je eigen illusie(s) op.

Je moet wel eerst zelf op de "enter" knop drukken en accepteren dat je middenin een crisis zit. Je situatie & jezelf met alles wat er is, 100% accepteren is je start naar groei. Naar weer opnieuw opkrabbelen...  X Selma