Wat mensen allemaal een keer krijgen is een kruispunt. Dan ontstaat er een verschuiving van prioriteiten, een shift in ons voelen. De overtuigingen waarmee je de eerste helft van je leven een leven hebt opgebouwd gaan wringen, wrikken zoals de aardplaten elkaar openwrikken tot een enorme kloof. Zo kan er een barst ontstaan in je zorgvuldig opgebouwde bestaan. Dan heb je je overtuigingen en verwachtingen bij te stellen.
Stil. Wanneer ik stil ben en stilsta bij wat diep van binnen pijn doet en leeg aanvoelt, dan is het de plek waarin ik heb gekozen, mijn kloof. Gekozen voor mijzelf en daardoor niet voor anderen; mijn kinderen, mijn gezin. Het is sindsdien verscheurd geraakt, ik ben verscheurd geraakt, wij allemaal. Als ik naar de pijn van de barst ga, naar het verscheurde gevoel, dan kan ik intens verdrietig zijn. Ondanks dat ik zelf echt weet dat het voor mij de enige manier was mijn eigen pad en leven te kunnen leiden, kan ik het verdriet van de ander heel goed voelen... Een ander teleurstellen, wie wil dat nou?
De ziel, zij neemt geen genoegen met iets wat op liefde lijkt ~ Susan Smit (uit Vloed)
Mijn kinderen zullen die waarheid ook ooit onder ogen komen, dat leven in een illusie en naar verwachtingen niet werkt. Dat je moet blijven kijken naar je eigen behoeftes. De wens-projectie soms moet opheffen om te zien wat er echt is. Ik hoop dat ik ze dat mee kan geven, deze waarachtigheid, dit luisteren naar hun eigen behoeftes en de kracht daarbij te blijven. Zichzelf niet te verlaten om aan verwachtingen van hun omgeving te voldoen zodat zij zichzelf niet kwijt raken en verliezen in anderen...
De kloof die zichtbaar is in deze Canyon is ook in mij voelbaar, in mijn hart, het voelt verscheurd. Komt het ooit weer goed met de meiden, met mijn ex, worden zij ooit weer gelukkig, gaan zij het ooit begrijpen, of op zijn minst een plek geven? Ze hebben elk voor zich het volste recht op hun eigen gevoelens daarin. Soms ben ik bang voor de gevoelens van boosheid, frustratie en verdriet van de anderen, vooral die van mijn kinderen. Maar het mag er allemaal zijn, net zoals ik er helemaal mag zijn. Wat ik mijzelf gun, gun ik tegenwoordig iedereen; dat is 100% acceptatie, dus ook de imperfectie mag er zijn. Moeilijk, dat wel...
De diepere onderstroom die zichtbaar is in deze Canyon die voel ik zelf nu weer stromen... Dat gaat een laag dieper dan verstand, ratio, het verdriet, de verwachtingen waar ik niet meer aan kon voldoen.
In die onderstroom van de kloof ging mijn licht weer schijnen. Het is mijn energie die weer vrij kan en mag stromen. Mijzelf terugvinden gaf ondanks de storm en chaos een diepe zielsrust, naast het verdriet van wat kapot is gegaan, dat wel... Dat kan kennelijk samen bestaan... Het heeft een plaats. Het mag slijten, net als natuurkrachten die het hardste steen kunnen doen gladslijpen. De scherpe kantjes zijn er nu wel af. Maar soms kijk je nog even terug de kloof in...
Verscheurdheid, kent iedereen dat niet? Bij jezelf willen blijven en toch ook aan verwachtingen willen voldoen? Ik zou zeggen, ga vooral aan je eigen verwachtingen voldoen, dat schept het meeste rust ondanks dit verscheurde gevoel.
X Sel
Courage HR
