Begrepen willen worden

Ik hoop dat bovenstaande tekst mijn werkelijkheid meer en meer gaat worden. Is het erg om niet begrepen te worden wanneer je vanuit je hart werkt en leeft? Weer iets om los te laten. Wil vanuit mijn waarheid leven en niet mijn taal of woorden aanpassen om maar begrepen te kunnen worden. Het zijn gevoelswoorden. Mijn schrijven begint vanuit zelf willen begrijpen als iets mij raakt. In dit geval is dit het "begrepen willen worden", kennelijk een nogal sterk aanwezige behoefte in mij.
Grappig wel, dat dit mij dus helpt begrijpen terwijl een ander dit kan lezen vol onbegrip :) Wat ik een tof gevolg zou vinden van mijn schrijven hier op dit medium, is dat het de ander raken kan en mag. Dat is mijn hartsverlangen. Begrepen willen worden blijft gelukkig wel secundair aan het feit dat ik het zelf zo enorm fijn vind om te schrijven en te delen. Moedig leven en vanuit je hart jezelf laten zien, het voelt soms allesbehalve moedig, eerder kwetsbaar.

Wil degene die dit niet begrijpt maar wel voelt s.v.p. opstaan? ;)

Vluchteling

Vluchten kan niet meer. Je kunt niet blijven weglopen voor pijn, woede, verdriet & angst. Het maakt je een vluchteling die steeds onrustig alles wat zwaar is met zich mee blijft dragen... Het trekt je omlaag en wat je niet aangaat blijft bestaan en aan je kleven...
Omgaan met pijn, hoe doe je dat, hoe ga je daar bewust naartoe, hoe geef je verdriet een plek? Hoe doorvoel en transformeer je het zodanig dat je niet als slachtoffer achterblijft, vastzittend in gestolde energie met gebalde vuisten! Hoe laat je het stromen & hoe doseer je? Er zit niets anders op dan de volgende stappen, al schrijvend, te doorlopen:

1. Doorvoel en benoem je pijn, woede, kwaadheid, haat & teleurstelling, zet het op papier en laat het stromen totdat je leeg-geschreven bent en een gevoel van ruimte & opluchting ervaart
2. Benoem je angst, het raakt een angst, wat is die?
3. Jij bent zelf een deel van het ontstaan van dit gevoel, pak je aandeel. Zeggen dat je het jammer vind is geen blijk van zwakte of persoonlijk falen, het betekent dat het je oprecht spijt wat er is gebeurd...
4. En dan nu: Wat wens jij de ander of jezelf na deze ervaring(en)?
5. Nu kun je eindelijk bij je hartsverlangen, deze lag bedekt onder alle negatieve emoties namelijk. Benoem en uit je verlangens...

Het is geen logisch stappenplan, het gaat met vallen en opstaan, soms ben je bij 3 en schiet je plots weer terug naar 1. Of soms zit je in 1 bij verdriet en pijn en hop! Daar is die boosheid ook gelijk weer. Ook is het fijn te weten dat er geen vaste tijd zit aan hoelang je hierover doet, het gaat erom dat je je erna opgeruimder en opgeruimder gaat voelen... Het is als het pellen van de lagen van een ui...je moet terug naar je kern, naar je goud!

Easier said than done, be patient...it takes time... I know! ;)

Groei

Verandering & transformatie, beide woorden roepen weerstand op. Weerstand in de vorm van ontkenning, teleurstelling, verdriet, angst, boosheid, wantrouwen, afstandelijkheid, betweterigheid, geslotenheid, etc... Toch zit veranderen in onze natuur. Het is een overlevingsmechanisme wat in onze genen zit besloten. Het enige wat continue is in deze wereld, in de natuur, is verandering...

Onlangs heb ik met verschillende mensen in mijn omgeving gesproken over de lading die woorden hebben. Mijn woordgebruik is uniek en een woord kan voor mij een lading hebben terwijl het bij een ander niet aanhaakt of nietszeggend is of, erger nog, mensen slaan op de vlucht, weg klandizie! ;)

Transformatie bijvoorbeeld... Oe, dat gaat over veranderen? Geen zin in, en dus haken we af. Zou heel goed kunnen, want zeg nu zelf: Wie heeft er nou zin in veranderen? En dit geldt al helemaal als je zelf niet voor die verandering koos, maar deze je domweg overkwam of is opgelegd...

Maar als ik nu "Groei" pak als doel-woord en een transformatieproces daar nu eenmaal meestal aan vooraf gaat, begrijp je vast ook wel waarom ik mensen graag tot steun en inspiratie wil zijn in tijden van transformatie. Het is een kans op groei. Mensen die midden in een moeilijk proces zitten ervaren vaak letterlijk en figuurlijk groeipijn en zien ook geen lichtheid meer, het licht aan het eind van de tunnel niet... Ik loop vaak naast deze mensen, zet ze verder in beweging. Snap wat transformatie is, I've had my share, daarom kan ik dit denk ik zo goed, het geven van een ander perspectief...

X Sel

Courage HR

Schaamte

Schaamte, een dodelijk mechanisme maar we kennen het allemaal. Wanneer ik iets bij een ander "aanraak" wat de ander graag verborgen wil houden, krijg ik doorgaans twee reacties: "Ik weet niet waar je het over hebt en het heeft niets met mij te maken!" Of: "Ik weet precies waar je het over hebt, maar ik wil het er (nu) niet over hebben!" Grenzen moet je respecteren natuurlijk...

Geheimhouden, stilhouden en oordelen zorgen ervoor dat schaamte kan floreren. Schaamte bepaalt hoe je over jezelf, over anderen en de wereld die je om je heen creëert denkt. Schaamte haakt aan doordat je gelooft dat je alleen bent, de enige bent die dit (wat het ook zijn moge) heeft. Dat je dus alleen moet zijn met dit enorme geheim. Ik ken mensen die hun diepste kern hun leven lang verborgen houden. Stel je voor dat iemand ziet hoe "verschrikkelijk" zij echt zijn... Maar wat nu als iedereen verschrikkelijk is en dat gewoon heel "normaal" is. Als dat er mag zijn, als jij er dus 100% mag zijn. Wat voor gevoel levert je dat op?

Het mooiste "medicijn" om schaamte als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen is het in het licht te houden. Wanneer je je schaamte uitspreekt en je jezelf omringt met compassie verdwijnt het als sneeuw voor de zon. Maar laat jezelf niet zomaar zien! Er zijn personen die het niet verdienen om onze schaamte te zien. Die ander:

1. hoort het, voelt plaatsvervangende schaamte en bevestigt je dat je je inderdaad moet schamen met als gevolg dat je de ander aan het geruststellen gaat zodat diegene zich weer wat beter gaat voelen;
2. reageert met "aangeleerde" sympathie ipv empathie: "Och arme jij!" Maar je voelt het niet, de ander voelt niet in en is alleen maar blij en opgelucht dat het het niet over hem of haarzelf gaat;
3. is teleurgesteld over je imperfecties want jij was toch altijd die steunpilaar, die rots;
4. oordeelt niet begrijpend en zegt: "Hoe kon je dit laten gebeuren?" "Dat doe je toch ook niet!" het roept discussie op ipv dialoog;
5. ontkent wat je zegt en stelt dat je overdrijft: "Zo erg is het heus niet!";
6. het wordt gebagatelliseerd en het gaat gelijk over wat pas echt erg is...

Bovenstaande anderen, je wordt er zo moe van! Ze onttrekken energie! Koester jezelf in veiligheid met positieve mensen om je heen, die jou en je gedoe 100% laten zijn en daar "gewoon" 100% naar durven luisteren zonder te zeggen dat je het anders moet doen of zij het zelf zo graag anders doen. Echte verbinding is dat alles, jouw 100%, gedeeld mag worden, ook je schaamte en jij daar niet op afgerekend, afgekeurd, beoordeeld word... Voorwaarden voor een verbonden relatie zodat schaamte plaats kan maken voor iets mooiers: verbinding & compassie.

Zie mij, hoor mij

Ik zag van de week (11-11-'13) een interview bij DWDD met Nadja Hüpscher over haar nieuwe boek "In het wild" waarin zij de door haar afgeluisterde gesprekken van de straat heeft gebundeld. Een fascinerend gegeven vind ik! Ten eerste vind ik het zeer grappig en boeiend dat zij haar kind-fascinatie, vandaag de dag, in de praktijk heeft gebracht door "ondeugend" af te luisteren. Ongegeneerd nieuwsgierig mogen zijn van jezelf, hoe heerlijk is dat...
Ten tweede zei ze iets wat mij raakte, en waardoor ik nu bovendien dit blog aan het schrijven ben: "Het is zo aandoenlijk, alle gesprekken die ik heb afgeluisterd gaan nergens over en tegelijkertijd ook allemaal over hetzelfde gegeven, namelijk: "Zie mij!" "Hoor mij"...." Het is, zoals Nadja ook al zei, aandoenlijk dat wij allemaal zo graag gehoord en gezien willen worden. Maar luisteren wij ook nog echt oprecht om te horen wat er bij een ander leeft? Zonder onderwijl aandacht te besteden aan al die eigen oordelen in onze koppen als we de ander "aanhoren"? Echt luisteren is aanwezig zijn bij de ander. Verbinding hebben met die ander. Het levert heel wat op, betere relaties!

Denken

"Eerst denken dan doen" Hoe vaak dat vroeger wel niet tegen mij gezegd werd... Mijn hoofd doet het goed en heeft zich vaak bewezen in mijn leven. Maar mijn hoofd houd mij ook vaak tegen heb ik gemerkt. Mijn bovenkamer bestaat uit twee delen. Een linker helft met analytische, logische, rationele & lineaire kwaliteiten en een rechter hersenhelft waar creatief, intuïtief en associatief vermogen zit. Wanneer ik een echt goed idee heb, is dat meestal niet meteen een heel logisch idee en pak ik het liefst mijn denkbeeldige afstandsbediening om het volume van mijn linkerhelft te "muten" om mijn idee ongecensureerd in gang te kunnen zetten... De "Just do it" slogan van Nike, blijft een topper van een motto hier!

Crisis

Als je maar blijft zeggen dat alles zo goed gaat, dat je zo "tevreden" bent. Als je blijft beredeneren dat het allemaal heus zo erg niet is, terwijl je diep van binnen voelt dat er iets "anders" aan de hand is, dan is het net alsof je een enorme strandbal onder water blijft duwen. "What you resist, persists!" Verdriet, boosheid, het blijft zitten, trekt leeg, maakt moe, verstart, verkrampt... Einstein wist het al: Alles is energie. Materie is gestolde energie. Apathie dus...

Wat een energie kost het, dit ontkennen! Het weglopen van je eigen leegheid, je verstoppen onder ladingen werk, zorg, je verliezen in anderen. Of juist het verdoven van dit lege, nare voelen; vraatzucht, koopzucht, pillen, sex, verzin het zelf maar... Jezelf, je leven als "niet-kloppend" ervaren, "something's off"... Dit te voelen is zo enorm buiten je comfort zone. Wie wil dat nou?! Natuurlijk neigen wij ernaar daarbinnen te willen blijven. Wat we kennen is veilig... Heel logisch eigenlijk... Maar niet eerlijk. Niet naar je omgeving, jezelf, naar je ziel... die klopt namelijk aan hier. De realiteit of waarheid onder ogen zien vereist moed, en eigenlijk ook een soort van overgave. Je geeft je eigen illusie(s) op.

Je moet wel eerst zelf op de "enter" knop drukken en accepteren dat je middenin een crisis zit. Je situatie & jezelf met alles wat er is, 100% accepteren is je start naar groei. Naar weer opnieuw opkrabbelen...  X Selma

Sterk zijn

Sterk zijn is niet hetzelfde als in je kracht staan. Als je altijd maar de sterke vrouw uithangt ben je niet krachtig. Wel als je jezelf 100% laat zien. Dus ook je kwetsbare kant, de kant waarvoor je je wel eens schaamt. Dat te tonen vereist moed. Je persoonlijke crisis delen en vooral hoe je omgaat met tegenslag, daar zit namelijk je ware & inspirerende kracht.